بازگشت
روز زن
فریده زیرک فریده زیرک

 

 

 

بيانيه محترمه فريده زيرک رئيس انجمن افغانها در سويدن

در تجليل از روز جهاني زن توسط کلوب قلم و

 کميته سويدن براي افغانستان 

 

 

 

استکهلم  سوم مارچ2007

 

مشو خموش که قلب زمانه می میرد 

سفر مکن تو زمحنت سرای مردم خویش          

که دوستدار تو هم بی بهانه می میرد

اگر تو رخت ببندی ز بوستان هنر

به غیبتت گل و برگ و جوانه می میرد

 

 

حاضرین گرانقدر و گرامی باعرض سلام خجسته روز زن را از جانب انجمن افغانها به شما تبریک میگویم.

انجمن افغانها اولین مجتمع افغانی است که توسط خود افغانها در کشور سویدن بنیان گذاری شده است. هدف  این انجمن از بدو تآسیس نزدیکی و همدلی هموطنان ما بوده تا از یک جهت بتوانیم از آلام  و آفاتی که در عالم  مهاجرت ممکن و محسوس است خود را حفظ نموده و از جانب دیگر درین خطه جهان از خود هویت و تصویری داشته و معرف فرهنگ و رسوم کهن خود باشیم.  این هدف بزرگ هیچگاهی میسر نیست  ...مگرآنکه درین جا حضور فعال و شایسته فرهنگی داشته باشیم  و این  آرزو زمانی تحقق می یابد که تمام حلقه های فرهنگی  و روشنفکران هموطن ما با هم همکاری نمایند . انجمن افغانها ضمن ستایش از برگذاری محفل شکوهمند امروز توسط کلوب قلم افغانها و کمیته سویدن برای افغانستان  آمادگی خود را درهمکاری با تمام حلقه های فرهنگی و فرهنگیان ما  اعلام می دارد                                           .                                                              

قطعه شعری از شاعر معاصر راحله یار را که بمناسبت هشتم مارچ سروده است پیشکش حضور تان مینمایم:

هر نفس ضربه ی غم در دل بیمار مباش               شاهد مردن مرغان گرفتار مباش

شور عشق ار به دلت هست مرو از بر ما              از چنین هم نفسان خسته و بیزار مباش

تا نرنجد دل یاران ز گُل صحبت تو                       نکته سنجیده بگو در پی آزار مباش

ما که هر دم دل خود در دم تیغی نگریم                  تو دگر هموطنا ! بر جگرم خار مباش

ای که چشمت به دلم تخم وفا می کارد                    گر نئی مرهم دل ، زخم دل آزار مباش

رنج ما درد و غم و محنت ما هر دو یکی است          در میان من و خود پاره ی دیوار مباش

چاره ی دشمن مکاره ببایست نخست                      یار ما گر نشوی همدم اغیار مباش

.

 روز هشتم مارچ روز جهانی زن را ارج میگذاریم  و بیاد می آوریم که برای اولین بار در هشتم مارچ 1857 درست صد و پنجاه سا ل قبل کارگران زن در فابریکات نساجی  شهر نیویارک در اعتراض به حقوق ناچیز و شرایط غیر انسانی کار دست به تظاهرات زدند. در هشت مارچ 1908 (99 سال قبل) حدود 15 هزار زن با شعار«غذا و گل گلاب»  خواستار تقلیل ساعات کار و لغو کار و بهره کشی  از کودکان شدند. دو سال بعد اتحادیه زنان سو سیالیست درشهر کوپنهاگن خواستارگرامیداشت و تجلیل هر ساله خاطرهء  تظاهرات سال 1857زنان نیویارک گردیدند.  از آن تاریخ ببعد روز زن در روز های مختلف سال در برخی کشور ها تجلیل می شد ، تا اینکه  ملل متحد  سال 1977 را بنام سال زن  و هشتم مارچ را روز بین الملی زن  اعلام نمود و این روز از جانب  قشر روشن وفرهنگی در جوامع متمدن و قدر شناس  ارج گذاشته شده و تجلیل می گردد.   

                                                                                    

 

 

                                                          

یکی دیگر از سرایندگان شعر معاصر شاه بی بی نا له  شعری دارد  درین مورد:  

                      

هلا ای زن ، تو معنای محبت 

قرین صبر و ایثار و شجاعت

به داغ بردگی تا کی بسوزی؟

تو را تا کی بلای تیره روزی؟

ترا بی حرمتان حرمت ربودند

دلت را داغ حرمان ها فزودند

ز دستت شمع عرفان را ربودند

ترا تا کنج زندان ره نمودند

تو یی پا بسته ی زنجیر ظلمت

حقارت میکشی هردم ، حقارت!

به قید بند های بی نوایی

کفن پوشیده یی اندر سیاهی

عجب باشد ز رهزن ، پاسبانی

عجب تر ، گرگ در کار شبانی !

شده پامال با فرمان دشمن

تو را حق حیات و حق بودن!

دل پاکت ز نفرت گشته لبریز !

فغان از ظالمان نفرت انگیز !

به پای نازکت قید جگر سوز

به کنج خانه می نالی شب و روز

                                                                                            

درحالیکه اربابان  زور، زر و تزویر عامل حقارت و رنج های بی پایان  زن بوده اند ، پیشروان فرهنگ و ادب  و فرهیخته گان دانش و کمال زن را معنی  و محور  زندگی دانسته و زندگی را فقط با وجود زن عاطفی  ، انسانی و سرشار از تحرک و دلپذیری می شمارند.

 

  فریدون مشیری چه زیبا عواطف و احساساتش را درین شعر  بیان نموده است:

 

بی تو مهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتم ،

همه تن چشم شدم خیره به دنبال تو گشتم ،

شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم ،

شدم آن عاشق د ِیوانه که بودم.

در نهانخانۀ جانم گُل ِ یاد تو درخشید.

باغ صد خاطره خندید ،

عطر صد خاطره پیچید ،:

یادم آمد که شبی با هم ازان کوچه گذشتیم  ،

پر گشودیم و درآن خلوت دلخواسته گشتیم ،

ساعتی بر لبِ آن جوی نشستیم .

تو همه راز جهان ریخته در چشم سیاهت

من همه محو تماشای نگاهت.

 

 

آسمان صاف و شب آرام.

بخت خندان و زمان رام.

خوشۀ ماه فرو ریخته در آب ،

شاخه ها دست بر آورده به مهتاب.

شب و صحرا و گُل و سنگ ،

همه دل داده به آواز شباهنگ.

یادم آید تو به من گفتی: «ازاین عشق حذر کن!

لحظه ای چند براین آ  ب نظر کن!

آب، آئینۀ عشق ِ گذران است،

تو که امروز نگاهت به نگاهی نگران است!

باش فردا که دلت بادگران است!

تا فراموش کنی ، چندی ازین شهر سفر کن!»

با تو گفتم:ــ «حذر از عشق؟ ندانم

سفر از پیش تو؟ هرگز نتوانم

روز اول که دل من به تمنای تو پر زد

چون کبوتر لب بام تو نشستم

تو به من سنگ زدی! من نه رمیدم نه گسستم.»

باز گفتم که:«تو صیادی و من آهوی دشتم!

تا به دام تو در افتم همه جا گشتم و گشتم!

حذر از عشق، ندانم.

سفر از پیش تو هر گز نتوانم نتوانم!»

اشکی از شاخه فرو ریخت!

مرغ ِ شب نالۀ  تلخی زد و بگریخت!

اشک در چشم تو لرزید

ماه بر عشق تو خندید!

یادم آید که دگر از تو جوابی نشنیدم.

پای در دامن اندوه کشیدم.

نگسستم ، نرمیدم....

رفت در ظلمتِ غم آن شب و شبهای دگر هم!

نه گرفتی دگر از عاشقِ ِ آزرده خبر هم!

نه کنی دیگر از آن کوچه گذر هم...!

 

بی تو ، اما ، به چه حالی من از آن کوچه گذشتم...   

 

درفرجام ، يکبارديگرروزجهاني زن را براي فرد فرد شما حاصرين گرامي ،  مبارکباد ميگويم .

 

فرخنده باد هشتم مارچ ـ روز همبستگي زنان سراسر جهان !

 

 ازتوجه تان تشکر    

منبع : سايت انجمن افغانها

www.afghanha.se

 

 

 

 


March 7th, 2007


  برداشت و بازنویسی درونمایه این تارنما در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید.
 
بازگشت
بیانات، پیامها و گزارشها